W programie:

• Przejazd trasą: Nowy Sącz, Muszyna, Leluchów, Kapušany, Vranov nad Toplou, Trebišov, Slovenske Nove Mesto, Sátoraljaújhely, Tokaj, Oradea, Sibiu, Cabana Bâlea Cascada.

• 10.06. Cluj Napoca (wymiana walut), Wąwóz Turda (wejście ok. 2€), Sibiu - (zwiedzanie miasta), przyjazd do Cabany Bâlea Cascada (nocleg)

• 11.06. Bâlea Lac, wyprawa na Negoiu (2535 m) drugi co do wielkości szczyt  Rumunii

• 12.06. Bâlea Lac, wyprawa na Moldoveanu (2545 m) najwyższy szczyt Rumunii, po zdobyciu  szczytu zejście do Cabany Podragu (nocleg – proszę wziąć śpiwory!)

• 13.06. Powrót do Bâlea Lac. Przejazd do Baila Felix, ew. zwiedzanie kościoła  warownego w Calnic, nocleg w Hotelu Padis

• 14.06. Ew. kąpiele w wodach termalnych. Wyjazd do Polski. Po drodze postój w Tokaju. Planowany przyjazd do Nowego Sącza około godz. 20.00

• Wyprawa ma charakter wysokogórski, stąd konieczność używania stosowanego sprzętu, obuwia i odzieży. W  wyższych partiach górskich możliwy śnieg.

• Zaleca się zabrać ze sobą nowy dowód osobisty i paszport oraz stosowną kwotę w dolarach lub eur do wymiany na miejscową walutę.

Uwaga!
Trasa (program) wycieczki może ulegać zmianie, w przypadku np. niesprzyjających warunków atmosferycznych. Decyzje podejmują przewodnicy.

Apeluję do uczestników wycieczki o nie palenie tytoniu w czasie jej trwania!!!
 
Pamiętajmy!
    Pogoda w górach bywa zmienną. Załamaniom pogody nierzadko towarzyszy znaczny spadek temperatury. Dlatego w wyposażeniu nich znajdą się: ciepły polar, czapka i rękawiczki oraz odzież przeciwdeszczowa. Na wędrówkę należy zabrać żywność lekką i kaloryczną. Dobrze jest zabrać termos z gorącym napojem. Osoby z kłopotami zdrowotnymi winny poważnie rozważyć decyzję o uczestnictwie, ewentualnie zabrać niezbędne leki. Wycieczka w Góry Fogaraskie może okazać się zbyt trudnym wyzwaniem z powodu wielu trudności technicznych (wysokogórskich), dlatego zapraszam na nią osoby obyte z ekspozycją oraz z dobrą kondycją ogólną, ponieważ jej brak może skutkować przykrą kontuzją lub kurczami mięśni.


    Góry Fogaraskie (rum. Munţii Făgăraşului, węg. Fogarasi-havasok, niem. Fogaraschen Alpen) - najwyższe pasmo Karpat Południowych oraz całej Rumunii. Najbardziej znane i zarazem najwyższe szczyty Gór Fogaraskich to Moldoveanu (2545), Negoiu (2535) i Viştea Mare (2527). W okolicach drugiego z wymienionych oraz w centralnej części pasma góry przyjmują skalisty charakter, a na idącym głównym grzbietem szlaku turystycznym pojawiają się niewielkie trudności techniczne oraz ekspozycja (niebezpieczeństwa  i trudności porównywalne z Orlą Percią w Tatrach). W górach znajduje się kilkanaście schronisk, jednak większość z nich położona jest dosyć nisko, na wysokości ok. 1500 m a więc ok. 1000 m poniżej głównej grani. Wyjątkami są schronisko (rum. cabana) Podragu (2136) oraz hotele i schroniska przy Bâlea Lac (2034), położone przy poprowadzonej w latach 70. przez góry szosie transfogaraskiej. Na szlaku idącym główną granią Gór Fogaraskich co kilka godzin znajdują się niewielkie schrony dla turystów, które jednak w sezonie mogą być przepełnione. Najbardziej popularnym sposobem zwiedzania gór jest wielodniowa wycieczka z własnym sprzętem biwakowym.
   
Bâlea - jezioro polodowcowe w rumuńskich Górach Fogaraskich, położone na wysokości 2034 m n.p.m., współrzędne geograficzne 45°36'11"N, 24°37'6"E. Jego powierzchnia wynosi 4,65 ha, maksymalna głębokość 11,35 m. Jezioro leży obok północnego skraju tunelu przecinającego na wysokości 2027 m n.p.m. łańcuch górski z północy na południe, około 13 kilometrów na południe od Cîrţişoara, gdzie zaczyna się przecinająca Góry Fogaraskie Szosa Transfogaraska, ok. 2 km na północny wschód od szczytu Laitel (2390 m n.p.m.) i ok. 3 km na północny wschód od drugiego pod względem wysokości szczytu Rumunii, Negoiu (2535 m) Nad jeziorem znajdują się dwa całoroczne schroniska turystyczne i stacja meteorologiczna, wokół jeziora rozciąga się rezerwat przyrody (flory  i fauny oraz geomorfologiczny i hydrologiczny) o łącznej powierzchni 180 ha. Nad jeziorem, w sezonie zimowym 2005/2006, powstał pierwszy w tej części Europy hotel zimowy z lodu i śniegu.
   
Szosa Transfogaraska (rum. Transfăgărăşan) - potoczna nazwa drogi krajowej DN7C w Rumunii. Najwyżej - po Transalpinie - położona droga Rumunii - osiąga 2034 m.  Szosa Transfogaraska przecina  z północy na południe Góry Fogaraskie - najwyższe pasmo górskie rumuńskich Karpat, między ich dwoma najwyższymi szczytami - Moldoveanu i Negoiu. Łączy miasta Sybin w Siedmiogrodzie i Piteşti na Wołoszczyźnie. Najbardziej spektakularnie prezentuje się od strony północnej. Przy trasie od strony południowej znajdują się liczne atrakcje - między innymi zapora na wysokości 160 metrów, tworząca jezioro Vidraru oraz zamek Vlada Ţepeşa - pierwowzoru Drakuli  w Poienari. Przy drodze działa kilka hoteli i schronisk. Na trasie znajduje się 5 wiaduktów, kilka mniejszych tuneli oraz niezliczona ilość zakrętów. W najwyższym punkcie znajduje się jezioro Bâlea i najdłuższy tunel w Rumunii (884 m) przecinający łańcuch górski. Tunel  w najwyższym punkcie drogi jest zamknięty od października (lub listopada) do kwietnia (lub maja) z powodu śniegu i wiatrów. Szosa Transfogaraska została zbudowana w latach 1970 - 74 za czasów Nicolae Ceauşescu. Początkowo miała znaczenie militarne. Podczas jej budowy wykorzystano miliardowe sumy pieniędzy, 6 milionów kilogramów dynamitu a 40 budujących ją żołnierzy straciło życie.
   
Câlnic (niem. Kelling, węg. Kelnek) to wieś w Rumunii, w Okręgu Alba. Miejscowość jest znana głównie ze znajdującego się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO zamku. Główny dziedziniec zamku  w Câlnic. Budynek po lewej stronie to kaplica. Z tyłu za murem widoczne są wzgórza otaczające zamek i wieś. Wzmiankowany po raz pierwszy w 1269 roku zamek zachowany jest w bardzo dobrym stanie. Został on wybudowany jako siedziba szlachecka, ale w 1430 roku odkupili go miejscowi chłopi i przekształcili w twierdzę. Obecnie składa się z dużego, otoczonego murami dziedzińca oraz umieszczonych wewnątrz murów budynków: kaplicy oraz donżonu. W odróżnieniu od większości obiektów obronnych, zamek nie został umieszczony na wzgórzu, a w obniżeniu terenu pomiędzy wzgórzami otaczającymi wieś. Takie położenie, niekorzystne w razie oblężenia, wynika  z pierwotnej czysto mieszkalnej funkcji budowli, która dopiero później została przystosowana do celów obronnych.