Polskie  Towarzystwo Tatrzańskie
Statut Historia Informacje Odznaki PTT  Nowy Sącz Bezpieczeństwo GOPR Kontakt Księga Gości
Aktualności
Wycieczki i wyprawy
Regulamin wycieczek
Szlaki spacerowe
Przewodnicy
Koło przewodników PTT
Koło PTT w Tarnobrzegu
Przyjaciele
Relacje
GALERIA
Strona główna


Retezat


POLSKIE TOWARZYSTWO TATRZAŃSKIE
Oddział  „BESKID”
im. prof. Feliksa Rapfa  w NOWYM  SĄCZU

zaprasza na wycieczkę górską:

Pobierz plik do Worda
Bieszczady

Piątek-sobota-niedziela
18 - 19 - 20 stycznia 2008r.
wyjazd, godz. 17.00 – MOK, Al.Wolności

Koszt: 58zł-członkowie PTT;  64zł-pozostali.
(przejazd, ubezpiecz. NW, opieka przewodnika)

Przewodnik: Ryszard Eustazy Patyk


W programie:

Trasa dojazdowa (autokarowa) wycieczki:
  • Wyjazd z Nowego Sącza (Miejski Dom Kultury) 18 stycznia 2008 r. (piątek) o godz. 17:00.
  • Przejazd trasą: Grybów, Gorlice, Nowy Żmigród, Dukla, Tylawa, Komańcza, Cisna i Wetlina, gdzie w hotelu PTTK, będzie nasza baza noclegowa.
Trasa naszej pieszej wycieczki
  • W sobotę, 19 stycznia, planowane jest przejście Połoniny Wetlińskiej, głównym szlakiem beskidzkim od miejscowości Smerek (ok. 550) poprzez Smerek (1223) – Przełęcz Orłowicza (1075) - schronisko na Połoninie Wetlińskiej (1231) z zejściem do przełęczy Wyżniej (872).  Znaki czerwone, od schroniska żółte. Czas przejścia około 4h30’
  • W niedzielę, 20 stycznia, planowane jest zdobycie szczytu Tarnicy – od miejscowości Wołosate (ok. 650) na siodło Tarnicy (1315) a następnie na szczyt Tarnicy (1346). Powrót tą samą drogą do Wołosatego.  Znaki niebieskie (od siodła żółte). Czas przejścia około 4h, tam i z powrotem.
UWAGA!
  • W szczególnych wypadkach np. w razie niesprzyjających warunków atmosferycznych, trasa wycieczki może ulec zmianie. O szczegółach informuje na bieżąco przewodnik.
  • Wędrówka w warunkach zimowych, uczestnicy wyjazdu proszeni są o zabranie ciepłej odzieży sportowej, obuwia dostosowanego do wędrówki górskiej w śniegu
  • Noclegi w schronisku w Wetlinie, należy zabrać własne śpiwory

Zapisy i szczegółowe informacje w punkcie PTT „Beskid”
w lokalu BP "LAVISTA"
33-300 Nowy Sącz, ul. Lwowska 32
tel. / fax. (0-18) 44-44-445

Wyjazd sponsorowany przez Urząd Miejski w Nowym Sączu

Bieszczady
Co to takiego?

Bieszczady to makroregion górski w obrębie Karpat Wschodnich, ciągnący się od Przełęczy Łupkowskiej po Przełęcz Wyszkowską. Przełęcze w głównym grzbiecie Karpat dzielą Bieszczady na Zachodnie (od Przeł. Łupkowskiej do Użockiej, najwyższy szczyt Tarnica – 1346 m), Środkowe (od Przeł Użockiej do Tucholskiej, Pikuj –1405 m) oraz Wschodnie (od Przeł. Tucholskiej do Wyszkowskiej, Czarna Repa – 1288 m)

W obecnych granicach Polski znajdują się tylko Bieszczady Zachodnie. Pasma górskie Polskich Bieszczadów zajmują południowo-wschodni kraniec Polski. Na obszarze Bieszczadów Zachodnich wyróżniamy następujące pasma górskie:

   1. pasmo graniczne (od Przełęczy Łupkowskiej po Kremenaros (Krzemieniec) i dalej do Przełęczy Użockiej. Jego najwyższy szczyt to Wielka Rawka – 1307 m),
   2. pasmo Wołosani (1071 m) i Chryszczatej (997 m) zwane także Wysokim Działem,
   3. pasmo Połonin, ciągnące się od Smereka (1222 m) poprzez Połoninę Wetlińską (1253 m) i Caryńską (1297 m) po Tarnicę (1346 m) i Rozsypaniec (1273 m),
   4. pasmo Łopiennika (1069 m) i Durnej (979 m),
   5. pasmo Otrytu, na północ od Sanu, z najwyższym szczytem Trohańcem (939 m).

Główną rzeką polskich Bieszczadów jest San. Na omawianym terenie jego długość wynosi 163 km a powierzchnia dorzecza 2222 km².

Budowa geologiczna. Stanowiące część Karpat Zewnętrznych Bieszczady zbudowane są  z tzw. fliszu – skał osadowych powstałych na Oceanu Tetydy, który istniał przez ok. 100 mln lat. Charakterystycznym dla utworów fliszowych są osuwiska. Osuwisko na Chryszczatej (Zwezło) jest największym w Karpatach polskich pod względem przemieszczonego materiału – około 12 mln m³ ziemi i skał.

Klimat. Klimat Bieszczadów ma charakter górski o stosunkowo silnych cechach kontynentalnych. Kształtują go masy powietrza polarno-morskiego (68%), polarno-kontynentalnego (28%) i arktycznego (7%). Powietrze polarno-kontynentalne przynosi dobrą pogodę późnym latem, powietrze arktyczne napływa zwykle wiosną (maj). Miesiącem najzimniejszym jest luty, zaś najcieplejszym lipiec. Opady w Bieszczadach należą do najobfitszych w Polsce (najmniej ich jest w styczniu, najwięcej w lipcu).

Roślinność. Szata roślinna Bieszczadów ukształtowała się ok. 2400 lat p.n.e. Od XIII w.  datuje się w przyrodzie bieszczadzkiej przemiany wywołane działalnością człowieka. Zwłaszcza w XX w. po rozpoczęciu intensywne eksploatacji lasów, zaburzeniu uległ skład gatunkowy drzewostanów (np. wzrósł udział olszy i brzozy, które jako drzewa gorszej jakości nie były cięte) obniżyła się też jakość lasów. W szacie roślinnej Bieszczadów dominują lasy
i tereny zadrzewione (70% powierzchni). W drzewostanach główną rolę odgrywa buk (48%), jodła (23%), olsza szara (14%), sosna (9%), i świerk (6%). Bieszczady odznaczają się swoistym układem pięter roślinnych, odmiennym niż w innych częściach Karpat. Wyróżniamy trzy takie piętra: piętro pogórza (w zachodniej części przedgórza bieszczadzkiego, tzw. lasy grądowe z udziałem dębu, grabu, jodły i lipy), piętro lasów liściastych (z którego część dolna to lasy mieszane z jodłą, bukiem i świerkiem, natomiast część górna to prawie czysty las bukowy, miejscami z domieszką jawora) oraz piętro połonin (powyżej 1200 m gdzie dominują zespoły ubogiej murawy i niskich krzewinek.

Fauna. Fauna Bieszczadów jest typowa dla Beskidów Wschodnich. Obejmuje około 230 gatunków zwierząt kręgowych. Bardzo bogaty, choć słabiej zbadany jest świat bezkręgowców. Ze ssaków najliczniejsze są gryzonie, m.in. wiewiórki, popielice, koszatki, orzesznice. Bieszczady są jednym z nielicznych w Polsce, miejscem występowania niedźwiedzia brunatnego (25-30 szt.). Wilki penetrują całe Bieszczady, ich liczba to około 100 osobników. Jeleń karpacki przebywa głównie w rozleglejszych i rzadziej odwiedzanych kompleksach leśnych. Jego pogłowie szacuje się na kilkaset sztuk. W latach 1963-66 sprowadzono w Bieszczady 19 żubrów. Po rocznej aklimatyzacji wypuszczono je na wolność i obecnie jest ich tu około 40 okazów. Sławę zdobył bieszczadzki żubr Pulpit, który odbywał dalekie wędrówki po kraju. Wielką osobliwością fauny Bieszczadów jest wąż Eskulapa – największy i najrzadszy z polskich węży. Należy wspomnieć również o żmiji zygzakowatej, która występuje tu w wielu odmianach.

Ochrona przyrody. Najpiękniejsze fragmenty Bieszczadzkiej przyrody podlegają ochronie prawnej. W 1972 r. powołano do życia Wschodniobeskidzki Obszar Chronionego Krajobrazu. W 1973 r., po blisko dwudziestoletnich staraniach, utworzono Bieszczadzki Park Narodowy (BPN) o powierzchni 5725 ha. Rozszerzano go dwukrotnie (1989 oraz 1991) i obecnie zajmuje obszar 27 065 ha i planuje się dalsze jego powiększanie. Ponadto w Bieszczadach istnieje 14 rezerwatów i liczne pomniki przyrody. Otulinę BPN stanowią dwa, utworzone w 1972 r. parki krajobrazowe: Ciśniańsko-Wetliński i Doliny Sanu.

Fenomen Bieszczadów. Wysiedlenie rodzimej ludności ukraińskiej spowodowało niemal całkowite wyludnienie Bieszczadów, a w następstwie wtórne zdziczenie przyrody. Zniszczeniu uległa także skromna infrastruktura, przede wszystkim drogi i budynki. Wkrótce przyszedł czas eksperymentów osadniczych i prób zagospodarowania „dzikich pól socjalizmu”, w jakie przeobraziły się Bieszczady. Region powoli odradzał się, rosła liczba mieszkańców, powstawały nowe osiedla i sieć dróg, których przed wojną nie było tu prawie wcale. Przeprowadzono elektryfikację i wzniesiono przekaźniki telewizyjne. Nowym zjawiskiem stał się masowy ruch turystyczny, przed wojną omijający te strony. Bieszczady stałe się jakby substytutem utraconej Huculszczyzny, najbardziej obok Tatr obrosłymi legendą górami Polski. Dziś Bieszczady znalazły się na kolejnym zakręcie historycznym. Załamuje się bowiem podstawa bytu znacznej części ich mieszkańców, gospodarka leśna oraz rolnictwo górskie. Trudno określić w jakim kierunku pójdą kolejne przeobrażania społeczno-gospodarcze.

                W świadomości przeciętnego Polaka mit polskiego Dzikiego Zachodu kształtował przez dziesięciolecia obraz tych stron i stanowił o ich turystycznej atrakcyjności. Choć już nie takie dzikie, Bieszczady zachowały wiele z dawnego uroku. Główny ruch turystyczny skupia się w masywie Tarnicy, Wielkiej Rawki i Połonin. Nic dziwnego. Z Tarnicy  w słoneczne dni widać odległe o 100 km szczyty Gorganów a spod schroniska na Połoninie Wetlińskiej wzrok sięga po ośnieżone szczyty Tatr a z Halicza w Pogodne noce można ponoć ujrzeć światła Lwowa. Bieszczady są atrakcyjne również zimą. Stąd nasza tu obecność (w formie dwudniowej zimowej eskapady) już po raz piąty.

Nazwy: Beskid i Bieszczad to od wieków określenia gór oddzielających Polskę i Ruś od Węgier. Z językowego punktu widzenia Bieszczad jest formą polską, Beskid zaś ruską. Formą pierwotną był prawdopodobnie Bieściad. Z biegiem czasu nabrała ona znaczenia pospolitego; w staropolszczyźnie spotyka się określenie „bieszczadź łez”  (padół płaczu) czy „świat zbieszczadział” (zdziczał). Słowo „bieszczadź” oznaczało coś dzikiego i niemiłego.  Etymologia Bieszczadu-Beskidu nie jest jasna. Najprawdopodobniej wiąże się z trackim ludem Biessów lub germańskim besket – „przedział”.